Rozdział I

Słońce świeciło już wysoko ponad domami Londynu, gdy Hermiona wychodziła z domu. Wybierała się na Pokątną, by kupić książki i resztę potrzebnych do szkoły rzeczy. Cieszyła się, że wreszcie zajmie się nauką i przesiadywaniem w jej ulubionym miejscu szkoły -bibliotece. Powitała jak zwykle bezzębnego Toma, grzecznie odmawiając „czegoś mocniejszego” i przeszła przez przejście.

            Ulica straciła swój dawny blask w czasie wojny, jednak powoli powracała do swojej dawnej świetności. Miała w planach odwiedzenie kilku miejsc z nieograniczoną ilością czasu. Najpierw udała się do Eeylopa po preparat dla Krzywołapa. Następnie odwiedziła Madame Malkin i kupiła sobie nową szatę. Gdy wyszła spotkała Parvati i Padmę Patil, zamieniły kilka słów, dzięki czemu Hermiona dowiedziała się, że dziewczęta również wracają do Hogwartu.

            Poszła do księgarni Esy&Floresy. Szybko poprosiła o podręczniki z listy i rozpoczęła wybieranie książki, którą chciała sobie kupić. Padło na księgę zatytułowaną: Magia Użyteczna. Był to zbiór poręcznych i przydatnych zaklęć.

 Gdy płaciła zauważyła wysokiego blondyna. Kto to ? –spytała się w myślach. Odwrócił się i spojrzał wprost na nią. Dracon Malfoy. Hardo spojrzała mu w oczy, a on ironicznie się uśmiechnął. Odwróciła głowę w stronę ekspedientki, zapłaciła należność i opuściła księgarnię nie zaszczycając go spojrzeniem. Jak mogłam go nie poznać? Przecież to Malfoy, tyle razy go widziałam. A jednak, zmienił się.-pomyślała-wyprzystojniał… O czym Ty opowiadasz Hermiono-skarciła się w myślach. Ruszyła pewnym krokiem do apteki.

Kupiła podstawowe składniki na eliksiry. Było już po drugiej, więc stwierdziła, że może spokojnie odwiedzić którąś z  lodziarni. Idąc zauważyła Erniego Macmillana, który pomachał do niej wesoło.

-Witaj Hermiono- przywitał się chłopiec- świetnie wyglądasz-dodał niepewnie.

-Cześć Erni- powiedziała Hermiona, uśmiechając się.- dziękuję.

            Słowa Erniego były całkowitą prawdą. Herm zmieniła się. Dojrzała. Jej włosy nie były burzą loczków, teraz opadały lekko na plecy. Nabrała krągłości, a rysy twarzy złagodniały.

- Może poszłabyś ze mną na piwo kremowe, powiedziałabyś mi co u ciebie- spytał chłopak.

Hermiona nie wiedziała co odpowiedzieć, lubiła go, był miły i przystojny. Po krótkim wahaniu zgodziła się.

            Zamówili po piwie i rozpoczęli niezobowiązującą rozmowę.

-To co tam u Ciebie słychać?- zaczał nieśmiało chłopak.

-Po staremu, wakacje upłynęły mi tak szybko, że nawet nie zdążyłam nigdzie się wybrać. A u Ciebie? -ciagnęła Hermiona, żeby nie urwać rozmowy.

Chłopak szybko odszedł jednak od tematu "Jak spedziłeś tegoroczne wakacje" i zaczał dopytywać Hermionę o jej relacje z Harrym i Ronem.

-No wiesz...- dziewczyna nie wiedziała do końca, czy zwierzyć sie puchonowi z tego, że nie jest już w tak dobrych stosunkach z nimi co kiedyś. Ale w sumie co jej szkodziło?, nie miała zamiaru udawać i teraz i w szkole przed wszystkimi, że między nią a rudzielcem nic się nie stało. Chciała o nim zapomnieć, zacząć od nowa, z kimś innym.

-Ja i Ron nie jesteśmy już ze sobą, to dość długa historia, ale z Harry’m dalej jesteśmy przyjaciółmi- odpowiedziała pewnie brązowowłosa.

Nie dało się nie zauważyć, że na informację o tym, że Hermiona nie jest już z Weasley’em wywołała mały uśmieszek na twarzy chłopaka, co zaintrygowało dziewczynę.

- A ty? Masz już swoją wybrankę serca?- spytała.

-Nie, nie znalazłem jeszcze tej jedynej. To nie może być pierwsza lepsza panna, musi mieć to coś - odrzekł blondyn.

Rozmawiali jeszcze dość długo na przeróżne tematy. Hermiona wpatrywała się w chłopaka i uważnie obserwowała każdy jego gest. Zauważyła, że Erni ma piękne niebieskie oczy, czego wcześniej nie dostrzegła. Utonęła w nich i zupełnie przestała słuchać chłopaka, jedynie czasami przytakując i uśmiechając się do niego. Spodobał jej się.

- I wtedy on tak się wkurzył, że wylał na nią całą miskę wody. Miała taka minę, że o mały włos nie zszedłem tam na zawał ze śmiechu. Hermiona, ty mnie w ogóle słuchasz? - przerwał chłopak widząc totalnie rozmarzoną dziewczynę.

-Oh, przepraszam, co mówiłeś? - Spytała, otrząsając się z uroku jaki wywarł na nią blondyn.

-A już nie ważne, chodźmy, bo chyba zanosi się na burzę. - oznajmił chłopak w tym samym momencie dopijając resztę kremowego piwa. Zapłacił, zostawiając na stoliku pieniądze. Hermiona wstała i ruszyła z Ernim w stronę Dziurawego Kotła.

            Robiło się coraz ciemniej i chłodniej. Błyskawice przecinały niebo,  grzmoty dało się słyszeć wszędzie. Małe krople zaczęły spadać, gdy wychodzili z pub’u.

-Tylko nie deszcz-powiedziała ze zgrozą dziewczyna.

-Weź moją kurtkę, może odprowadziłbym Cię do domu?- spytał. Ucieszyła się, słysząc propozycję. Przyjęła kurtkę i ruszyli do mieszkania Herm. Rozpadało się na dobre, Ernie złapał ją za rękę i zaczęli biegnąć. Gdy chłopak dotknął jej ręki poczuła miłe ciepło. Nie spodziewała się takiej reakcji ze swojej strony. Ron nigdy tak nie robił-stwierdziła.

            Kiedy doszli do domu chłopak puścił jej rękę.

- Dzięki za rozmowę i za kurtkę-powiedziała Hermi.

- Nie ma za co. Mam nadzieję, że kiedyś to powtórzymy- odpowiedział.

-Myślę, że tak- zbliżyła się do jego twarzy i pocałowała go w policzek. – Cześć.

- Do zobaczenia- powiedział Ernie z uśmiechem i deportował się. Nie myślałam, że z Erniego taki fajny chłopak. Nie zauważyłam tego, że jest całkiem przystojny i lepiej wychowany niż Ronald. – pomyślała Hermiona.

             Kolejny dni wakacji minęły nadspodziewanie szybko, został niecały tydzień czasu do upragnionego powrotu do Hogwartu. Było już popołudnie, a dziewczyna nudziła się w domu. Nagle śliczna sówka zapukała w okno jej mieszkania.

 Droga Hermiono,

Miałabyś ochotę na spacer ? Taka piękna pogoda nie może się zmarnować.

Całusy,

 Ernie.

Czemu nie-pomyślałam- przecież i tak obiecałam mu ponowne spotkanie. Pójdę.-Tak naprawdę w głębi duszy ucieszyła się, że nie będzie sama. Coraz bardziej przekonywała się do tego chłopaka.

Ernie, bądź u mnie za 15 minut pod mieszkaniem.

Czekam,

Hermiona.

            Przebrała się w coś odpowiedniejszego. Wybrała zwiewną sukienkę w kwiatki i czarne szpilki. Uczesała włosy w niesforny koczek i lekko pomalowała oczy. Kiedy była gotowa wyszła z mieszkania. Chłopak już czekał.

- Cześć piękna- przywitał się.

-Hej- odpowiedziała- to gdzie idziemy ?

- Chyba jakiś park to dobry pomysł ?- rzekł.

- Więc chodźmy.

            Chłopiec nieśmiało złapał ją za rękę. Nie sprzeciwiła się, więc wzmocnił uścisk. Szli rozmawiając o wszystkim i o niczym. Tak łatwo znajdowali wspólne tematy. Kiedy przechodzili koło jednej z ławek chłopak spytał:

- Może usiądziemy ?

-Jasne-odpowiedziała, po czym siadła chłopakowi na kolanach.

            Rozmowa toczyła się, gdy Ernie delikatnie zbliżył się do dziewczyny.

- Hermiono, chciałabyś zostać moją dziewczyną- wyszeptał wprost w jej usta. Hermi nie zastanawiała się długo. Potrzebowała go. Przybliżyła się i musnęła jego wargi swoimi, by po chwili pogłębić pocałunek. Był on tak inny, delikatny i subtelny, a zarazem namiętny. Nie to, co mało przyjemne całusy Rona.

- Czy to oznaczało zgodę?- spytał chłopiec.

- Tak- odpowiedziała pewnie.

            Wstali i ruszyli w stronę mieszkania Hermiony, bo zrobiło się późno. Na pożegnanie Herm skradła Erniemu krótkiego całusa i poszła do domu.

            Sytuację w parku obserwował pewien blondwłosy czarodziej, a jego szaro- niebieskie oczy ,tak  pełne bólu ,patrzyły z pogardą na to, co robił chłopak z Hermioną, jego Hermioną…
_________________________________________________________________________
Mamy pierwszy rozdziałek :) Prosimy o oceny i jakieś wskazówki, to nasz pierwszy blog, więc sami rozumiecie :)
Pozdrawiamy ;*
ichhassedich, neta619 ;D