Rozdział XXV

Cały mój świat, 

znika za szkłem, 

gdy nie ma Ciebie. 

_________________________________________________________________________

Oczy Hermiony spojrzały wprost w stalowoszare tęczówki blondyna, który pewnie trzymał ją w swoich ramionach. Chwila niechybnie przedłużyła się do minuty, a potem jeszcze dłużej.

Blaise niezauważalnie wyszedł, by dać im trochę prywatności. Może wreszcie te dwa matołki się pogodzą- powiedział do siebie w duchu.

Tymczasem Draco postawił Gryfonkę na podłogę, nie mogąc oderwać wzroku od jej czekoladowych oczu, które prześladowały go podczas każdej bezsennej nocy.

-Dzięki Malfoy- odpowiedziała w końcu, chcąc jak najszybciej odejść od niego. Ta bliskość działała na nią zbyt intensywnie i nie potrafiła tego powstrzymać na żaden sposób.

- Nie ma za co- zbliżył swoją twarz do jej, a dłonie, które trzymał na jej talii przyciągnęły ją nieznacznie. tak bardzo pragnął wreszcie ją pocałować, a potem przeprosić za swoją głupotę i znowu wycałować. Ale ona chyba nie miała takich planów.

-Muszę już iść- wyszeptała wprost w jego usta i wyrwała się z jego uścisku. Chciała jak najszybciej wyjść. Przebywanie z nim w jednym pomieszczeniu nie było bezpieczne.

Drzwi trzasnęły,  a blondyn pozostał sam, wraz z denerwującą myślą, że Granger nigdy już nie będzie jego…

                                                           * * *

- Miona?- spytał zdziwiony Zabini, który siedział spokojnie na jednej z ławek. Wstał. – Co się stało?

- Nic Diabełku, wypadła mi ważna sprawa- wywinęła się zwinnie i jak najszybciej opuściła salę. Zdziwiony Diabeł wparował do składzika i zastał tam Draco z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

            - Dobra, spowiadaj się- powiedział czarnoskóry, patrząc na towarzysza pełnym udawanej grozy wzrokiem.

 - Spierdoliłem- odparował Malfoy ze zrezygnowanym wyrazem twarzy. Co innego miał powiedzieć Diabłu? Przecież to cała prawda.

            Chłopak bez zastanowienia podszedł do przyjaciela i objął jego ramiona w pocieszającym geście. Wiedział, że jest mu ciężko w tej sytuacji i wiedział, że musi jak najszybciej zainterweniować inaczej Smoczek wykończy się psychicznie. Musi jak najszybciej znaleźć Gin.

            - Chodźmy już na kolację- zaproponował Draco, odsuwając się od przyjaciela i wyraźnie unikając jego wzroku. Chciał, by Diabeł zaczął cieszyć się swoim życiem, a nie wciąż zamartwiać o niego. Ale z drugiej strony, gdyby nie on, to ciężar wszystkiego, co się właśnie działo byłby zbyt duży.

- Wiesz, zastanawiam się, jak kurwa Bóg długo musiał przy nas majstrować, byśmy oddali swe ślizgońskie serca Gryfonom…- oznajmił filozoficznie, rzucając uśmiech gdzieś w daleką przestrzeń.-I nie, nie zaprzeczaj, dobrze wiem, co się dzieje w Twoim sercu- powiedział, spoglądając na niego z sprytnym błyskiem w oku, co Draco nie omieszkał zauważyć.

            -Oj Diable, Diable- powiedział, wchodząc do Wielkiej Sali, w której gwar wesołych uczniów poruszał płomykami świec wiszących pod sufitem.

                                                                       * * *

            Hogwart wciąż tonął w bieli śniegu, pozostając raz po raz przysypany nową warstwą, która wesoło skrzyła się w blasku słońca. Luty już zawitał na błonia, a gruby lód przykrył jezioro, gdzie młodsi uczniowie wesoło spędzali czas.

            Korytarze, które uczniowie znali już niemal na pamięć zmieniły się nie do poznania. Bowiem w każdym zakątku widać było jakieś kolorowe, świecące i zaczarowane serca, które mieniły się w trakcie dotyku. Kolor zasłon na korytarzu na drugim piętrze był wściekle różowy, co chyba miało przypominać niegdysiejsze panowanie Umbridge w szkole. Poza tym zbliżały się Walentynki. I tym razem pojawił się widoczny podział, który o dziwo łączył nawet ślizgonów i gryfonów.          

            Tak oto, jedna grupa, w której pojawiły się na zabój zakochane dziewczęta i chłopcy, którym jak najbardziej do gustu przypadły dekoracje, zaczęła walkę na prychnięcia z drugą stroną, która miała dokładnie gdzieś całe to święto zakochanych, a na widok wszystkich różowych dodatków ochotę mieli na zwrócenie zjedzonego posiłku.

                                                                       * * *

            Wyczekiwane przez wielu święto wypadło akurat w sobotę. Tym sposobem, mało pobłażliwa McGonagall zgodziła się na wyjście uczniów do Hogsmeade, by chociaż w pewnym stopniu uniknąć oglądania całujących się wszędzie uczniów.

            Ginny Weasley była w trakcie zakładania na siebie czarnych, skórzanych spodni, które podkreślały jej drapieżną urodę. Do tego niebieska bluzka, by chociaż trochę złagodzić ubiór, do tego delikatna biżuteria. Przecież nie można wyglądać zbyt dobrze.

            Wyszła z pokoju i skierowała się do dormitorium jej przyjaciółki, Hermiony. Znała hasło do portretu i nie omieszkała go od czasu do czasu użyć. Na kanapie zastała Malfoya, który wiązał swoje buty.

            - Siema Smoku- powiedziała wesoło. Strasznie cieszyła się, że idzie na romantyczną randkę z Blaisem. – Idziesz do Hogsmeade?

            - Cześć- odpowiedział.- Tak, idę.

- Herm u siebie?

- Nie wiem, nie rozmawia ze mną- powiedział, a gorycz, którą usilnie próbował ukryć i tak wylała się wraz z jego słowami.

            Gin zapukała do drzwi Hermiony, a gdy usłyszała ciche pozwolenie, weszła.

- Hej Gin- mruknęła Miona, nie odrywając wzroku od  czytanej książki.

- Hermi, idziesz, prawda?- zapytała z nadzieją. jej przyjaciółka nie mogła tak po prostu i wciąż pokonywać proste drogi: Wielka Sala, dormitorium, sale lekcyjne, Wielka Sala, dormitorium.

- Nie, jakoś słabo się czuję- powiedziała i spojrzała na odstawioną Rudą.- Łaaał, Gin, Diabeł Ci się nie oprze…

- Ha, dziękuję. Może pójdziesz do skrzydła?- nie zamierzała opuścić. Dobrze widziała,  co się z nią działo.

- Nie, chyba się prześpię, czy coś, poczytam- odpowiedziała. Nie miała ochoty na wychodzenie gdziekolwiek, tym bardziej, że mogłaby minąć się z blondynem, z którym po ostatniej sytuacji w składziku na eliksiry… nie, nie myśl o tym.

            - Dobrze- odpuściła.

                                                                       * * *

            Herbaciarnia Madame Puddifoot była miejscem typowym dla zakochanych par, chcących zaznać trochę swobody i napić się pysznej herbatki. I tegoż dnia utarg miał wzrosnąć o kilka zer, gdyż w Walentynki, para, która nie przekroczyła progu tego miejsca, była parą nieszczęśliwców, jak głosiły plotki, które dziewczęta przekazywały sobie szeptem.

            W odległym kącie Sali, przy stoliku nakrytym ładnym, beżowym obrusem siedziała wdzięczna para.  Ruda dziewczyna, która uśmiechała się na każde słowo czarnoskórego, przystojnego chłopca.

            - I wpada Snape w samym ręczniku owiniętym wokół bioder i krzyczy: „ Gdzie mój różany szampon?”- zabawiał Blaise i patrzył, jak oczy jego dziewczyny rozświetlały się w dźwięcznym uśmiechu, którego mógłby słuchać przez całą wieczność.

- Skąd Ty bierzesz takie pomysły? – zapytała, a w oczach pojawiły się łzy, będące skutkiem tłumionego śmiechu.

- Jesteś moją inspiracją- wymruczał.

-Taaaak?- zapytała.- Wyglądam jak nietoperz?- wydęła wargi w niemym oburzeniu.

            Diabeł zaśmiał się wesoło. Byli naprawdę dobraną parą. Tak wiele ich łączyło. Oboje mieli ciekawe charakterki, wyglądali jakby faktycznie byli z piekła. Ale cóż… miłość nie wybiera, nieprawdaż?

            Kilka chwil później byli już gdzieś poza wioską, na wdzięcznej polance pełnej śniegu i starych drzew. Ginny siedziała oparta o jedno, a Blaise stał nad nią.

            - Wstań, przeziębisz się…- rzucił z troskliwą nutą, która zabrzmiała w jego ustach nadzwyczaj dziwnie w takim wydaniu.

            - Ale tu jest pięknie- powiedziała rozmarzonym tonem. Nagle czyjeś silne dłonie pociągnęły ją do góry. Kochany Zabini.

            - Tak, wyjątkowo, ale wizja Twojej rychłej choroby psuje mi to wyobrażenie- próbował ją zastraszyć, jednak słabo mu to wyszło.

- Oj tam- przyciągnęła go do siebie i poczuła ciepło, jakie emanowało od jego ciała.

            Chłopak oparł ją o pień drzewa i pocałował czule, wkładając w ten akt całą swoją miłość. Przy niej czuł, że naprawdę jest tym, kim powinien być, że jego obowiązkiem jest podanie jej dłoni, gdy upada i trzymanie jej ręki w każdym momencie życia, by miała w nim wsparcie.

            - Ginny?- zapytał, a ona spojrzała w jego oczy.

-Tak?

- Kocham Cię- mruknął wprost w jej usta, by znowu złożyć na nich swoje wargi. To było jak uzależnienie, być może nawet coś więcej…

                                                                       * * *

            - Ech, zakochałem się- powiedział rozmarzonym głosem Zabini, nie patrząc na dwójkę przyjaciół, których miny były z goła odmienne.

            - Jakbyśmy tego nie widzieli- stwierdziła Pansy, poprawiając swoje czarne włosy.

- Taa, w szczególności, kiedy nie możesz ogarnąć rozmarzonego wzroku i śpiewasz „ Ty jesteś ruda, na pewno ruda, szalona ruuuda,dobrze to wiem” …  Disco polo ?() – zapytał, patrząc na swojego przyjaciela, który najprawdopodobniej był na najkrótszej drodze do szaleństwa.

            - Serio on to śpiewa?- spytała Ślizgonka, popijając łyk Whisky.

- Taaaaaa, nie wspomnę, że czasem pod prysznicem- powiedział. Raz był w dormitorium wraz z Blaisem, a raz wracał do dormitorium prefekta. Różnie z tym bywało. I często słyszał śpiewającego Blaise’a, ale Szalona Ruda była na szczycie jego hitów.

            - Nie, tego naprawdę nie musiałam o nim wiedzieć- odparła Pansy, spoglądając na Diabła, który roglądał się po pokoju wspólnym. Miał zamiar upić się dziś do nieprzytomności i nic nie stało na przeszkodzie. Szczęście należało sowicie oblać.

            - A tak w ogóle, to jak z Harrym?- zapytał Blaise, wyszczerzając swe białe zęby.

- Dobrze, a jak ma być?- odparowała.

- Chcemy poznać jakieś pikantne i mało grzeczne szczegóły- stwierdził Draco, wyrywając się z  zamyślenia.

- Smoku, mowa o Potterze… i Ty mówisz o „pikantnych i mało grzecznych szczegółach”? Pansy, oczekujemy jakichkolwiek szczegółów!- zażartował, ale widząc minę przyjaciółki nagle spokorniał.

- Spytał, czy będziemy razem…- rumieniec wkroczył na jej policzki.

- A ty się zgodzisz i będziecie żyć długo i szczęśliwie… zajebisty scenariusz- podsumował Blaise z pełną aprobaty miną, kiwając dodatkowo głową, co dało niesamowicie śmieszny efekt.

            Miło było porozmawiać z przyjaciółmi, przy dobrej gatunkowo Whisky, o najróżniejszych tematach. Czas mijał nieubłaganie szybko, a Diabeł w końcu został sam, w towarzystwie wdzięcznego trunku, który mile palił jego gardło. Draco poszedł na górę do swojego dormitorium, a Pansy była już zmęczona tygodniem.

            -Tylko Ty mi zostałaś- powiedział czule do butelki i pociągnął łyk wprost z niej.

Czas mijał, aż w Pokoju Wspólnym pozostało jedynie kilka osób w tym wyraźnie chętna, jedna z Greengrassównych. Podeszła do Diabła zmysłowym krokiem i usiadła obok. Zanim chłopak zdążył się odezwać, przycisnęła swoje wargi do jego.

Trochę podpity Zabini zachował trzeźwość umysłu na tyle, by odepchnąć ją od siebie na bezpieczną odległość. Jednak co się stało, się nie odstanie.

                                                           * * *

             Draco przemierzał korytarze Hogwartu jak najszybciej i najciszej. Nie chciał spotkać na swojej drodze pani Noris, bądź co gorsza samego Filcha. Wizja ta była mało przekonująca.

            Nie pozwolił swojemu umysłowi na myślenie o niczym innym, jak o bezpiecznym dotarciu do dormitorium. Coś w jego głowie krzyczało, że tego wieczoru, to właśnie tam powinien się znajdować.

            Ulga wymalowała się na jego twarzy, kiedy ujrzał portret. Wypowiedział hasło i wkroczył do mieszkania. Teraz mógł być już spokojny.

             Ale tylko jedno spojrzenie na salon sprawiło, że każda część jego ciała zamarła.

- O kurwa- mruknął, patrząc na Hermionę Granger, jego ukochaną Gryfonkę, leżącą na podłodze bez jakichkolwiek oznak życia. 

_____________________________________________________________________________

Bracia- Za szkłem

 Witajcie :)

Jesteśmy załamane statystykami... 9 komentarzy na 100 wyświetleń posta? To jest druzgocące. 

Mamy nadzieję, że postaracie się. To nie jest tak, że wymagamy tego, tylko miło jest, jeśli ktoś napisze kilka słów. Miło jest, kiedy mamy świadomość, że ktoś to czyta :) 

Trzymajcie się , pozdrówki, 

L. i P. ;* 

ASK

We will be coming back for you one day.