Rozdział IV

Ich tu dir weh,
Tut mir nicht leid.

  __________________________________________________________________________  

    

            Odeszła. Tak po prostu. Jak mogłem do tego dopuścić? Przecież teraz nie przestanę o niej myśleć. Chociaż i tak poświęcałem jej wiele czasu, to teraz pobije wszelkie rekordy. Miałem ją tak blisko siebie. Nie, nie będę patrzył jak ten cały puchon się do niej szczerzy. Do mojej Granger- rozmyślał Draco. Skierował się do siebie, nawet nie patrząc na oniemiałych Ginny i Diabła.

             Hermiona udała się do swojego pokoju. Gdy tylko zamknęła drzwi jej myśli eksplodowały niczym bomba na wojnie. Co ja sobie myślałam tańcząc z tym ślizgonem? Jeszcze prawie mnie pocałował... Co on sobie wyobraża? Że będę kolejną zabawka w jego niewyżytych dłoniach? Co to, to nie… Mam Erniego, a Malfoy niech się nie wtrąca, bo ta jego tleniona i seksowna fryzura zostanie poważnie uszkodzona. 

- Czy ty widziałeś to samo co ja ?- spytała Gin.

- Tak, ale nadal w to nie wierzę- odpowiedział Blaise.- Mam pewien diabelski plan…

- Chyba mam na myśli to samo co ty- odpowiedziała pewnie i zaczęła mówić o swoim pomyśle, który okazał się identyczny co do konceptu Zabiniego.  Rozmawiali i rozmawiali, popijając Ognistą, aż w końcu zasnęli w nieco dziwnej pozycji.

            Draco wstał wcześnie. Tępy ból w czaszce pobudził pracę jego organizmu, więc szybko wyszedł do dormitorium. To co tam zobaczył zwaliło go z chwiejnych nóg. Diabeł i Ruda śpiący jeden przy drugim. Wziął z barku eliksir na kaca i wypił go jednym duszkiem. Opuścił pomieszczenie na paluszkach, aby wziąć prysznic i się przebrać.

            Herm obudziła się, czując to co działo się w jej głowie. Skutki alkoholu. Szybko zdecydowała się na prysznic. Poszła do łazienki i pozwoliła aby zimne kropelki płynęły po jej ciele. Ubrała się i odświeżona wyszła z pokoju. Gdy zobaczyła kto i jak leży na sofie, mało co nie potknęła się o dywan. W tym samym czasie z drzwi wyszedł niejaki blondyn. Hermiona spojrzała w jego stronę. Musiała przyznać, wyglądał nieziemsko. Nie dopięta, biała koszula ukazywała umięśniony tors, a na włosach było widać strumyczki wody. Spojrzał porozumiewawczo w jej kierunku i w jednym momencie wybuchnęli śmiechem.

            Blaise i Ginny zaczęli się przeciągać i otworzyli oczy. To, że właśnie przed chwilą Ruda zakładała nogę za biodro chłopaka, a ich czoła się stykały, przeraziło ją. Momentalnie w pokoju zabrzmiał dźwięczny krzyk Wiewiórki i szeroki uśmiech Diabła, który nie mógł uwierzyć w swoje szczęście.

- Hermiono, powiedz mi, co ja robiłam na jednej sofie z tym człowiekiem- wykrzyczała, wskazując ma Zabiniego.

- Mnie się nie pytaj…- powiedziała rozbawiona do łez Gryfonka.

             Dziewczyna wyszła z dormitorium trzaskając drzwiami, a zaraz za nią poszedł rozanielony chłopak. Miona i Draco zostali sami. Zapadła niezręczna cisza. Herm odezwała się pierwsza.

- Ta sytuacja z wczoraj nie powinna mieć miejsca- powiedziała szybko, chcąc wyjść z pokoju. Była już prawie przy drzwiach , gdy lokator stanowczo złapał ją za ramie i przycisnął do ściany.

- Chyba tak nie myślisz, co Granger? – syknął Malfoy wprost do jej ucha, co wywołało przyjemne dreszcze na całym ciele.- Nawet nie wiesz, że potrafię o wiele więcej niż ten cały puchon.- Miona spróbowała się wyrwać i udało się jej.

- Nigdy, ale to nigdy więcej tak nie rób… - wypowiedziała chłodno i wyszła.

            Sobotnia impreza zbliżała się wielkimi krokami. Był już piątek, a lekcje dobiegły końca. Hermiona powoli zbliżała się do swojego mieszkania, ale gdy tylko pomyślała kogo tam zastanie, zmieniła trasę i podążyła do wieży Gryffindoru. Czas odwiedzić Harry’ego- pomyślała. Perspektywa spotkania z Ronem nie napawała ją optymizmem, ale musiała się jakoś przezwyciężyć, bo przecież nie zerwie kontaktów z Wybrańcem. Ten idiota jej w tym nie przeszkodzi. Wypowiedziała hasło do Grubej Damy i weszła do pokoju wspólnego. Nic się nie zmienił. Przytulny i w ciepłych barwach przypominał jej o dawnych, pełnych przygód czasach. Gdy tylko zobaczyła Chłopca, który przeżył w towarzystwie Semausa Finnigana i Deana Thomasa podeszła ,przywitała się z przyjacielem i dwójką kolegów.

- Cześć chłopcy- powiedziała radośnie Miona.

-Cześć. To my  może chodźmy Seamus.- Dean kiwnął na kolegę po czym odeszli.

- No Hermiono, już myślałem, że mnie nie odwiedzisz. Tęskniłem – stwierdził z wyrzutem i wybuchnął śmiechem.

-Ja też tęskniłam- rzekła, marszcząc czoło na widok Rona, wchodzącego z Lavender do pomieszczenia.

-Ooo, widzę, że szlamcia odwiedziła nasze skromne progi. Nie jesteś tu już mile widziana. Idź do tego swojego puchona albo może już ślizgona…- zawołał rudzielec, a jego dziewczyna uśmiechnęła się drwiąco.

-Weasley, uważaj na słowa- odpowiedział ze złością Potter.

- Aaa tak swoją drogą, to dopiero co widziałem jak MacMillan całuje krukonkę z szóstego roku. Wyczuwam kryzysik w związku. Powodzenia życzę- wysilił się na ironię i odszedł z zadowoloną Brown.

            Łzy w oczach Gryfonki zapiekły momentalnie. Nie, nikt nie może zobaczyć jak ona płacze. Rzuciła krótkie „cześć Harry” i pomijając głośne protesty chłopaka opuściła pokój. Gdy znalazła się na korytarzu, pozwoliła tym ciepłym kropelkom płynąć po jej twarzy. Nie dbała o nic. Zdradził ją. Ernie ją zdradził. Musi to wyjaśnić, ale nie teraz. Nie ma siły. Przemyśli to wszystko.

Weszła do pokoju i jedyne co zobaczyła to blondwłosy chłopak, czytający jakąś księgę. Spuściła głowę najniżej jak mogła, ale on i tak dostrzegł jej twarz.

- Granger, co się stało- spytał, ale ona tylko zapłakała mocniej i zignorowała go.- Granger, do cholery, mów!- wybuchnął.
Podniosła głowę. Dostrzegł w jej oczach ból, smutek, brak tej radości. Nie zastanawiając się długo podszedł i mimo jej protestów wziął na ręce i zaniósł na sofę.
- Co jest?- szepnął do jej ucha.
-Nie ważne- odwróciła głowę w drugą stronę. Chłopak widząc to, dotknął jej rozpalonego od łez policzka ,odwrócił w swoją stronę i spojrzał wprost na nią.
- Ernie?- Mionie oczy ponownie się zaszkliły. Draco już wiedział o co chodzi.
- Zabije go- rzucił tylko do Gryfonki i wybiegł z pokoju zatrzaskując za sobą drzwi.
Szedł w stronę piwnicy Hogwartu, do Pokoju Wspónego puchonów, kiedy w drodze natknął się na swoją ofiarę -Ernie'go Macmillan'a. Nie zważając na to, że był w towarzystwie dwóch kolegów, rzucił się na niego z pięściami. Chłopcy nawet nie próbowali ingerować w ten pojedynek. Uciekli. Ślizgon oddał chłopakowi dwa potężne ciosy w twarz i jeden w brzuch. Uklęknął z bólu i wypluł z ust krew.
- Teraz robisz za rycerza naszej Hermionki?- uśmiechnął się mimowolnie. Draco już chciał kopnąć go z całej siły w żebra, kiedy ktoś złapał go za ramie. Odwrócił się błyskawicznie. Spostrzegł dziewczynę o pięknych, czekoladowych oczach i jego nerwy całkowicie ustały.
- A więc co tak. Byłaś ze mną, a z nim lizałaś się na boku. Zdzira!- wykrzyczał chłopak i momentalnie złapał się za obolały brzuch. Wstał z kolan.

-Jak możesz tak mówić, ja w porównaniu do Ciebie z nikim się nie całowałam !- krzyknęła Herm.
- O nie, tak nie będzie- powiedział i odwrócił się w stronę puchona, zadając mu kolejny cios z lewego sierpowego prosto w nos.- Nigdy więcej tak do niej nie mów- wysyczał Malfoy pochylając się nad chłopakiem-Wypieprzaj stąd- chłopak najwidoczniej miał dość. Zebrał się na równe nogi i chwile potem już go nie było.
            Hermiona patrzyła na to co się stało z niedowierzaniem. Dlaczego on jej bronił? To wszystko było bez sensu. Nigdy nie spodziewałaby się zdrady ze strony Erniego. Jak widać, życie jest pełne niespodzianek. Ale też nie nigdy nie spodziewałaby się czegoś takiego po Malfoy’u. Ta myśl tylko utwierdziła ją w przekonaniu.

-Dziękuję- wypowiedziała Hermiona, chcąc się odwrócić i odejść, jednak chłopak złapał ją za ramię i odwrócił w swoją stronę.

- Chyba nie myślisz, że jakieś „dziękuję” wystarczy- stwierdził z dwuznacznym uśmiechem.- Myślę, że chociaż jeden taniec zarezerwujesz dla mnie jutro ?

-Może tak– powiedziała wyrywając się z uścisku.

            Poszli w kierunku Wielkiej Sali. Rozmawiali o niezobowiązujących tematach, przemierzając korytarze budynku. Gdzie ja miałem oczy? Ona jest taka piękna… I  to w jaki sposób się śmieje. Czemu tego wcześniej nie zauważyłem ?- rozmyślał Draco. Tak lekko im się rozmawiało, bez trudu znajdowali kolejne tematy, a chłopak robił wszystko by dziewczyna zapomniała o tej sytuacji. Kiedy przechodzili obok uczniów, oni tylko spoglądali niedowierzając temu co widzą. Ślizgon Dracon Malfoy i Gryfonka Hermiona Granger idą sobie razem i nawet na siebie nie krzyczą, ba, oni są zainteresowani rozmową.

            Weszli do WS, ignorując szepty dochodzące ze wszystkich stołów. Rozeszli się, każdy do swojego miejsca. Hermiona zobaczyła Ginny i o dziwo… Blaise’a Zabinniego, siedzącego na jej miejscu. Wydało jej się to dziwnie podejrzane, ale przecież wiedziała o tym, że przyjaciółkę ciągnie do chłopaka. Otrząsnęła się z myśli i żwawo podeszła do nietypowej pary.

- Cześć Gin- pocałowała w policzek.- Diable- skinęła głową.

- Ja to już całusa nie dostanę ! Foch … - udał zdenerwowanie Blaise, na co Wiewiórka zaśmiała się dźwięcznie.

- Oj Diabełku- uśmiechnęła się Miona i uraczyła ślizgona krótkim całuskiem. Zadowolony chłopak spojrzał na stół Slytherinu wprost we wściekłego blondyna i uśmiechnął się przepraszająco. Herm usiadła obok Ginny, a w tym samym momencie do pomieszczenia wszedł Harry Potter i gdy tylko zobaczył jak Ruda uśmiecha się do „tego palanta”, mina momentalnie mu zrzedła. Wściekły grymas wykrzywił mu twarz i ruszył wprost do Zabiniego. Malfoy wstał, widząc co się dzieje. Nieświadomy Blaise nadal wesoło zabawiał Wiewiórkę, gdy nagle nad jego głową zagrzmiał głos Wybrańca.

- Co ty tu do jasnej cholery robisz? – wykrzyczał . Kubek z herbatą Herm zawisł pomiędzy jej ustami a stołem.

- Siedzę jakby nie widać. I nikt oprócz Ciebie nie ma nic naprzeciw- powiedział chłopak z drwiącym uśmieszkiem.

- Potter, daj już sobie spokój, tylko siadaj i jedz- wtrącił się Malfoy, nadal trochę zdenerwowany na przyjaciela.

- Nie wtrącaj się- warknął Złoty Chłopiec.

- Blaise chodź, niech Gryfoni rozstrzygną te sprawy pomiędzy sobą- poprosi blondyn.

-Poczekaj chwilę, niech no powiem coś temu tutaj-wskazała na Harry’ego.- Posłuchaj, to, że uratowałeś świat czarodziejów i takie tam, bla,bla, to nie znaczy, że jesteś tu jakimkolwiek panem- wstał- i że możesz rządzić każdym. Będę siedział przy tym stole, kiedy będę chciał albo może kiedy Ginny bądź Mionka sobie tego zażyczą. Nie wtrącaj się w sprawy, o których nie masz pojęcia- uśmiechnął się do dziewczyn i nie patrząc na oniemiałego Potter’a, wyszedł razem z Draco.

-Co się tutaj dzieje… bratacie się ze ślizgonami ? Hermiono, nie spodziewałbym się tego po tobie- stwierdził Chłopiec, który przeżył i szybko opuścił Wielką Salę.

-To za dużo jak na jeden dzień…- powiedziała brązowowłosa, kończąc kolację. Nie czekając na koleżankę, wyszła z pomieszczenia.

            Chyba straciłam kolejnego przyjaciela… Ale przecież wojna się skończyła. Dlaczego zawsze wszystko musi się utrudniać- pomyślała.- Jeszcze do tego Ernie. Czy ja naprawdę myślałam, że będzie kolorowo. Zranił mnie…- samotna łza poleciała jej po policzku.- Nie, nie dam mu tej satysfakcji, nie pokażę, że boli- przetarła twarz.  Nim się spostrzegła doszła już do mieszkania. -No, a teraz spotkanie z moim wybawcą- mina jej zrzedła. Weszła. Ślizgon siedział zamyślony na tym samym fotelu co wcześniej. Gdy tylko weszła spojrzał na nią. Ona bez słowa podeszła do barku, nalała sobie i jemu Ognistej Whisky, podała mu szklankę wypełnioną płynem ,a chłopak ją przyjął i usiadła na fotelu. Draco patrzył na nią całkiem zdziwiony, ale w sumie czemu , nie wiedział. Przeszła dziś wiele.

- No, Granger, Ty tak bez powodu nie pijesz. Co się stało? –spytał chłopak.

- Przecież chyba widziałeś.

- Przyczyny nie znam ?

- On, on mnie zdradził…- jej głos załamał się nagle. Chłopak drgnął, podszedł do dziewczyny i przytulił mocno. Znienawidził tego przebrzydłego puchona jeszcze bardziej i to momentalnie. Jak ten skończony idiota mógł  coś takiego zrobić i to takiej dziewczynie jak ona? Hermiona uspakajała się powoli, do momentu gdy jej oddech stał się miarowy. Draco spojrzał na nią. Zasnęła. Czuł ciepło, bijące od przyległego ciała. Chciał ją puścić, ale ona trzymała się go jak ostatniej deski ratunku. Zaniósł ją do jej dormitorium, położył delikatnie na łóżku, chcąc się oderwać, ale ona nadal zamykała go w swoim uścisku. Ułożył się obok, głaskając ją delikatnie. Dziewczyna wtuliła się w niego. Spała jak aniołek. On też powoli składał swoje powieki w objęcia Morfeusza.

                                                                         ***

            Słońce zalewało hogwardzkie błonia, a zamek spowijał się we wrześniowej mgle. Cisza przetaczała się przez rozedrgane promieniami powietrze. Kropelki porannej rosy spadywały z liścia na liść, ze źdźbła na źdźbło trawy. Niezamącony niczym spokój… a jednak w tym momencie rozległ się krzyk, dobiegający z jednej z wież gmachu szkoły.

_____________________________________________________________________________

*Rammstein- Ich Tu Dir Weh 

Tłumaczenie: " Sprawiam Ci ból, lecz nie jest mi przykro"

No i mamy kolejny rozdziałek :)

 Prosimy o komentarze, opinie, gdyż to dzięki nim dalej piszemy i chcemy to robić :)

Gorąco pozdrawiamy, mimo lekkiego pogorszenia się pogody, 

ichhassedich, Neta619