Epilog : „Mamy miłość – mamy wszystko”

„It's closer to the truth to say you can't get enough
You're gonna have to face that
You're addicted to love”

 _______________________________________________________________________

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący.

Każdy kolejny dzień jest jak nowa gwiazda, która rozbłyskuje na nocnym niebie.

Nie musimy martwić się, że kiedyś to wszystko się skończy, bo wiemy, że to jedyne uczucie jest wieczne, że ono nigdy nie zginie.

            Mamy miłość – mamy wszystko.

Gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice,
i posiadał wszelką wiedzę,
i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił,
a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.          

           

Może nie umiemy przewidzieć, co będzie dalej.

Może nie znamy swoich tajemnic.

Może nie wiemy wszystkiego.

Może nie wierzymy mocno.

Ale mamy miłość – mamy wszystko.

I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał,
nic bym nie zyskał.

Dom, dzieci, ogródek. Mamy wszystko. Lecz cóżby nam to dało, gdybyśmy nie mieli miłości?

            Jednak mamy miłość – mamy wszystko.

Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;

Nie wystawiamy jej na próbę. Ale wiemy, że przetrwa to, co najgorsze.

Bo wiele już przetrwała.

Bo jest naszą miłością – jest wszystkim, co mamy.

nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;

Pamiętamy te popełnione błędy, ale wnioski dały nam wiele.

Pamiętamy kłótnie, często będące wynikiem błahostek, tak mało ważnych.

Te spory są niczym.

Gdyż mamy miłość – mamy wszystko.

nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.

Nie mamy tajemnic. Nie okrywamy się kłamstwami.

Nie budujemy muru pomiędzy sobą, bo boimy się stracić. 

Ponieważ, kiedy mamy miłość – mamy wszystko.

Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.

Zniosła wszystko, uwierzyła w to, że będziemy razem szczęśliwi.

Powierzyła nadzieję w marnym liściku bożonarodzeniowym, odczytanym pewnego czerwcowego dnia.

Zrobiła dla nas tak wiele… i wciąż ją mamy, tę miłość, więc mamy wszystko.

Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.

Nasza przetrwała już tyle lat. Nigdy nie ustała, chociaż miała swoje wzloty i upadki.

Zawsze wstawała silniejsza.

Trwać będzie wiecznie, bo jest wszystkim, a gdy wszystkiego zabraknie, pozostanie szara pustka.

Po części bowiem tylko poznajemy,
i po części prorokujemy.

My poznaliśmy po całości. Dzięki niej.

Dzięki miłości, która jest wszystkim.

Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,
zniknie to, co jest tylko częściowe.

Nigdy nie była doskonała. Nie ma doskonałych rzeczy.

Ale z każdym dniem, robiła się coraz silniejsza.

Czuliśmy to, że nasze „wszystko” nabiera ważniejszego znaczenia.

Gdy byłem dzieckiem,
mówiłem jak dziecko,
czułem jak dziecko,
myślałem jak dziecko.
Kiedy zaś stałem się mężem,
wyzbyłem się tego, co dziecięce.

Ta miłość, przybyła wtedy, kiedy nawet nie wiedzieliśmy, co to jest.

Dzieci pełne ambicji i utrudnień jednocześnie.

Ale znalazła nas, gdy rozum pojął, że to stało się o wiele wcześniej.

Że dawno zaczęliśmy tylko siebie nawzajem nazywać „wszystkim”.

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz.
Teraz poznaję po części,
wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.

To było jak odrodzenie. To było jak oświecenie.

Jak poryw wiatru. Jak grzmot i błyskawica.

Jak każda kolejna rewolucja. Jak wojna. Jak pokój.

Spadło na nas i rozświetliło nam drogę.

Wtedy zobaczyliśmy siebie, bo to miłość otworzyła nam oczy…

dlatego jest dla nas wszystkim. 

Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:
z nich zaś największa jest miłość.

— 1 Kor 13,1-13

Wierzymy wytrwale. Nadzieja płonie w naszych sercach

Ale mamy też miłość… bo gdybyśmy ją stracili, sens życia odszedłby wraz z nią.

* * *

Patrzymy w swoje oczy. One zawsze były takie same. Pomimo tych wielu bruzd, rozciągających się na skórze, kolor był tak intensywny jak wtedy, kiedy wszystko się zaczęło.

Stoimy na brzegu morza, a ciepły wiatr rozwiewa nasze siwe włosy. Zachód słońca maluje się w oddali, nasze pomarszczone dłonie spotykają się i zaciskają.

Gdy jesteś u schyłku życia, możesz spokojnie zrobić bilans swoich dni. Spojrzysz wtedy z dystansem na to , co przeszedłeś. Ocenisz, zanalizujesz. I będziesz mógł sobie powiedzieć, czy udało Ci się wykorzystać ten dar w stu procentach.

My oglądamy całe swoje życie w sobie. W miłości, jaką darowaliśmy siebie wzajemnie przez długie lata, wcześniej nawet niż byśmy mieli tego świadomość. Dawaliśmy tę miłość naszym dzieciom, naszym wnukom, bo źródło miłości jest niewyczerpane.

I znowu patrzymy na siebie.

Ogień i lód.

Gryfon i Ślizgon.

Biel i czerń.

Niebo i piekło.

Dzień i Noc.

Ona i on.

Płonie coś, co zatliło się o wiele wcześniej…

            Do ślizgońskiego przedziału wpadła burza brązowych loczków i uroczą twarzyczką o lekko zadartym nosku wraz z pyzowatym, czarnowłosym chłopcem.

            - Nie widzieliście czasem ropuchy? Neville ją zgubił – powiedziała lekkim głosem, spoglądając po pomieszczeniu. W jednym rogu siedział chłopak o blond włosach i bladej twarzy, a cała jego postawa wyrażała pełną arogancję. Spojrzał w stronę dziewczynki i momentalnie coś w jego oczach poruszyło się, ożywiło.

            - Nie – odpowiedział. Nie wiedział, dlaczego nie może oderwać od niej swojego wzroku. Nie znał takiego uczucia.

            - Ach, szkoda – odpowiedziała miło i uśmiechnęła się pocieszająco do swojego towarzysza, opuszczając przedział, rzucając ostatnie spojrzenie w stronę nieznajomego. 

________________________________________________________________________

Florence + The Machine - Addicted to Love

Kali- Piękna i Bestia

Dedykuję ten epilog wszystkim czytelnikom, 

którzy trwali wraz z bohaterami i przechodzili razem ze mną przez ich życie. 

Dziękuję  tym komentującym, którzy każdym słowem potrafili podnieść mnie na duchu:

Shadow,

Mii Vlad, 

Gisi, 

Lacarnum Inflamare, 

Esce, 

Lili Blue, 

e-shconheit, 

Alexis Nott, 

Clover, 

Turtledove, 

Draco Malfoy, 

Hermione Granger,

Venetti Noks. 

Dziękuję również anonimkom, które pojawiały się od czasu do czasu, 

wywołując uśmiech na mojej twarzy :) 

Dziękuję także Marlence, która jako pierwsza o blogu się dowiedziała i zaczęłą go czytać :)

Dziękuję też Kejtidżi, która potrafi mnie zrozumieć :)

Dziękuję za te wyświetlenia, za liczbę obserwatorów. 

Dziękuję za to, że powoliliście mi poznać siebie na nowo. 

"Przeznaczenie jest ogniwem a serce nie sługa
Czasami dwie różne połowy pasują jak ulał
Ich droga będzie długa, czy krótka, tego nie wiem
Dalej za mnie będzie pisać życie, bądź tego pewien"

Powracam  z miniaturką po egzaminach ( koło 30 kwietnia) ! Bywajcie zdrowi! Pozdrawiam, całuję, 

Lúthien ;*