Rozdział VII

A promise lives within you now.

______________________________________________________________________________
Krzyczała, wyrywała się, ale nic z tego. Jej szata szkolna leżała już odrzucona, a czyjejś dłonie ściągały z niej jasną koszulkę, jaką miała na sobie. Zaraz i bluzka wylądowała obok szaty. Była w samym, czarnym, koronkowym staniku.
- Dla mnie nigdy byś takiego nie ubrała- usłyszała dobrze znany jej głos.- Ale teraz udowodnię jak cię kocham. Pomacał jej całkiem duże i krągłe piersi i zaczął ją zachłannie całować. Już podciągał jej spódniczkę, masując przy tym mocno jej uda, gdy zza rogu wyjawił się blondyn, ze ślizgońską naszywką na szacie. Zobaczywszy co się dzieje, wyciągnął różdżkę.
-Drętwota- krzyknął, celując w rudzielca. Kiedy ten padł na posadzkę, chłopak szybko podbiegł do przerażonej kobiety.
- Co się tutaj stało? -spytał, nie wiedząc co robić.
- Zabierz mnie stąd do mojego dormitorium, proszę- powiedziała szybko. Podał jej szaty , a ona prędko zarzuciła je na siebie i dopiero wtedy zaczęła gorzko płakać, i iść w stronę Pokoju Wspólnego. Chłopak towarzyszył jej przez drogę.
- Jestem Terence, Terence Higgs – powiedział. - Może mogę coś dla Ciebie zrobić, Hermiono?- zapytał delikatnie.
- Dziękuję Ci, ja nie wiem co by się działo ze mną gdyby nie Ty…- stwierdziła nadal płacząc. Nie patrząc na nic, chłopak przytulił ją do siebie. Stali tak długi czas, dopóki Miona się nie uspokoiła. Odprowadził ją do pokoju.
- Może czegoś potrzebujesz?- uśmiechnął się pocieszająco.
- Jeśli mógłbyś, zawołaj do mnie Ginny Weasley, jeżeli ją znasz- poprosiła. Wtedy dopiero dostrzegła, że uczeń jest całkiem przystojny , ma niebieskie oczy, rozwichrzone blond włosy.
- Nie ma problemu- powiedział.- Do zobaczenia.
Wypowiedziała hasło do portretu Szalonego Czarodzieja i weszła do pokoju. Łzy nadal leciały z jej oczu. Wciąż nie mogła zapomnieć brutalnego dotyku tych dłoni i tego ohydnego smaku ust. Poszła pod prysznic, myśląc, że tym sposobem zmyje z siebie wcześniejsze wydarzenia. Kropelki gorącej wody spływały po jej nagim, zgrabnym ciele, gdy usłyszała pukanie, a może raczej walenie do drzwi.
- Już Gin, wychodzę- krzyknęła, zakręcając wodę. Osuszyła ciało, ubrała się i wyszła z łazienki. Popatrzyła na przyjaciółkę, momentalnie zaczynając płakać jak małe dziecko. Przytuliła się do rudowłosej, a ta czekała, aż Herm sama powie co się stało. Po dłuższej chwili zaczęła cicho mówić.
-On, on , Ron, próbbb, próbował mnie zgwałcić- wyrzuciła z siebie na jednym wydechu, a łzy coraz obficiej spływały po jej twarzy. Ruda tuliła dziewczynę i uspokajała.
- Poczekaj chwilę- powiedziała i zostawiła ją samą. Kilka sekund później wróciła ze szklanką w dłoni.- Wypij- rozkazała. Dziewczyna posłusznie opróżniła zawartość kubka, momentalnie poczuła się senna.- Połóż się- powiedziała Gin. Zaraz Hermiona spała już smacznie, otulona kołdrą.
-Oj Ginewro, dobry pomysł z tym Eliksirem Słodkiego Snu- powiedziała do siebie i opuściła pokój. Tak, miała w planach zamordowanie swojego, niestety, brata.
Podążyła do pokoju wspólnego prefektów, ale nie zobaczyła tam nikogo, więc poszła do Gryffindoru z nadzieją, że spotka i zabije tam Ronalda.
-Ej, Wiewiórko, gdzie tak pędzisz- zawołał za nią wesoły Diabeł.
- Idę popełnić morderstwo, a i nie obchodzi mnie to, że trafię do Azkabanu !- krzyknęła zła.
-Co się stało?- spytał , poważniejąc.
-A to, że mój „ukochany” braciszek próbował zgwałcić Herm. To się stało- nie próbowała nawet się opanować.
- Na Merlina, biegnę po Smoka…-powiedział na odchodnym i wybiegł do Wielkich Schodów.
-Idź.
Doszła do portretu Grubej Damy, wypowiedziała hasło i wparowała do pomieszczenia. Wszystkie pary oczu zwrócone były w jej stronę, ale ona wściekła, szukała tych jednych, niebieskich. Gdy wreszcie je znalazła, szybkim krokiem podeszła do brata, a w pokoju dał się słyszeć donośny plask, a na twarzy rudzielca momentalnie odbity był czerwony ślad ręki. Nic nie mówiąc Ginny wywlekła go z pokoju do dormitorium, nie patrząc na zdziwione spojrzenia wszystkich obecnych Gryfonów, w tym Harry’ego.
- Ronaldzie Billiusie Weasley’u, ty skończony – cios - skretyniały – następny - debilu, który zamiast mózgu posiada ciapkę- za każdym słowem kolejne uderzenie. – Jak, jak mogłeś zrobić coś takiego?- twarz Rona poczerwieniała.- Czy ty zdajesz sobie sprawę, że możesz wylecieć ze szkoły? Masz o tym jakiekolwiek pojęcie? Nie no pewnie, że nie…- złość narastała w Ginny.- Przecież mało Ci było tej idiotki Lavender, to musiałeś rzucić się na Herm… Mi się tłumaczyć nie będziesz, ale wiedz, że poinformuję o tym rodziców!- przy ostatnim słowie Ron prawie zwalił siostrę z nóg.
- Nie, nie rób tego… Nie mów im – prosił, ale było to daremne.
- To moje ostatnie słowo, nawet nie wiesz jak bardzo zraniłeś Mionę… Nie wyobrażasz sobie jak ona się teraz czuje- po tych słowach Ginewra jeszcze raz przyłożyła Wiewiórowi, tym razem na drugi policzek i wyszła z pokoju, zostawiając chłopaka samego ze swoimi skołatanymi myślami.

* * *
w
-Smoooku, SMOOOKU! – wydarł się Zabini, jednocześnie wchodząc przez ukryte w ścianie wejście do PW Slytherinu. Zawitał do pomieszczenia, utrzymanego w barwach domu, bogato zdobionego, z przytłumionym, zielonym światłem rozciągającym się na suficie. Wiadomo było, że lochy znajdują się pod jeziorem. Spojrzał na blondyna, rozwalonego na jednej z kanap, z uwieszoną na ramieniu jedną z Greengrass’ównych. Podszedł do niego żwawo.
- No Draco, wszędzie Cię szukam, chodź szybko do mojego dormitorium.
- Co się stało?—spytał chłopak, gdyż znał swojego przyjaciela i wiedział, że takim tonem to on nie żartuje.
-Zaraz się dowiesz. Szybko- pospieszył Blaise.
Weszli po krótkich schodach do pokoju chłopaka, który był oczywiście w zielonych barwach, z łóżkiem wyposażonym we srebrną pościel oraz drewniane, ciężkie meble. Zatrzasnęli drzwi, a właściciel rzucił na nie Muffliato. Malfoy spojrzał na niego zdziwiony.
- No co? To tylko środki ostrożności…-mruknął.
- Dobra, pomińmy, Diable, mów co się stało.
- Słuchaj, ten cały idiota- imitacja czarodzieja, Wiewiór, próbował zgwałcić Hermionę… wyrzucił z siebie czarnoskóry.
Draco potrzebował chwili, aby pojąć sens tych słów . Wiewiór, że co, że Hermionę. OOO nie , pozwoliłem na to. A jednak to przeczucie było słuszne… Idę go zabić.
Już był u drzwi, gdy jego przyjaciel zawołał.
- Jakby co , to już Ginny poszła mu dowalić, ale myślę, że spokojnie możesz poprawić- stwierdził stanowczo.
Wybiegł z pomieszczenia, niczym wystrzelony z procy. Najpierw ten cholerny puchon, teraz on. Powinienem ich wszystkich pozabijać. Co oni sobie myślą, że wszystko im wolno? Co to, to nie. Od Granger to mi z daleka. Biegł w stronę wierzy Gryffindoru z zamiarami, za które spokojnie mógłby zostać asystentem Diabła. I nie miał tu na myśli Zabiniego. Ściskał pięści z całej siły, gotowy by zadać mu taki cios, od którego głowa Rudzielca potoczyłaby się pod stół. Nie dbał o żadne konsekwencje. Z resztą walką to tego nie można będzie nazwać, bo przeciwnik nawet nie będzie miał jak się obronić. Kiedy znalazł się już przy portrecie Grubej Damy, mocno uderzył pięścią w drzwi. Najwidoczniej poskutkowało, bo otworzyły się, a w nich stanął przerażony Harry. Chyba już był wstrząśnięty tym, co Ginny zrobiła bratu. Jednak on nie miał zamiaru mu tego odpuścić. Nie czekając na reakcję Potter'a, wszedł do pokoju i skierował się w stronę Weasley'a.
-Ty szmato -wycedził przez zaciśnięte zęby i z całej siły uderzył chłopaka w twarz. Odwrócił się do Malfoy'a.
-A-Ale za co -więcej nie zdołał powiedzieć, bo kolejny cios boleśnie zranił jego szczękę. Warga rozcięła mu się i poleciała z niej krew. Rudzielec się zdenerwował i oddał Ślizgonowi. Rozpętała się bójka pomiędzy nimi. Harry tylko patrzył z przerażeniem na całą tą scenę, i jedyne wyjaśnienie na reakcję blondyna mogło być...ale nie, przecież to nie możliwe. W końcu oboje mężczyzn leżało już na podłodze, łapiąc się za bolące miejsca. Draco szybko poderwał się z ziemi i wyszedł, głośno trzaskając drzwiami.
-Co to było?! - zdziwił się Potter dopiero teraz odzyskując mowę. Ron tylko pokręcił głową w geście nie dowierzania.

Ruszył w stronę dormitorium. Szybko przemierzał dzielącą go od pokoju drogę, chcąc jak najszybciej napić się Ognistej. Tak i jeszcze pozostawało pytanie, kto uratował Granger. Doszedł do portretu, wypowiedział hasło i wszedł do pokoju. Szybko nalał trunku do szklanki i wypił jednym haustem. Nalał następną porcję i skierował się w stronę drzwi do pomieszczenia dziewczyny, wszedł i rozsiadł się w fotelu. Do czego ja dopuściłem?- myślał gorączkowo.

***

Obudziła się w swoim łóżku. Był już wieczór i na początku nie mogła zrozumieć, dlaczego się tam znalazła. Tępo wpatrywała się w sufit i dopiero po kilku chwilach wszystkie wspomnienia wydarzeń wróciły ze zdwojoną siłą. Poczuła łzy na swojej twarzy. Odsunęła kotary swojego łóżka, patrząc wprost w uderzająco szare oczy. Zdezorientowana, spoglądała na Malfoy’a, który patrzył w jej stronę.
- Co tu robisz? -spytała niepewnie.
- Siedzę i pilnuję Cię- odparł znudzony. Nowa fala łez zalała twarz Gryfonki. Chłopak bez zastanowienia podszedł do niej, próbując ją objąć, ale gdy tylko jego palce dotknęły jej skóry, krzyknęła i odsunęła się jak poparzona.
- Nie dotykaj mnie-wychlipała.
- Zaufaj mi Granger, po prostu zaufaj- spojrzał w jej oczy i powoli zaczął zbliżać rękę w jej stronę.
________________________________________________________________________________
Enya - May It Be (ichhassedich się zakochała  )
Witamy, przybywając z nowym rozdziałem w dniu urodzin naszego Harry'ego. A więc Wybrańcze, życzymy Ci wszystkiego co najlepsze, samych pomyślnych dni, miłości i spełnienia najskrytszych marzeń. Oraz tego, abyś Ty zawsze trwał w naszych sercach.
ichhassedich, Neta619

PS Prosimy o komentarze kochane, bo coś słabą mamy motywację ;c
PPS Miniaturki będą się pojawiać ;D