Miniatura IX: "Gdy "kocham" nie wystarcza"

I will love you unconditionally

There is no fear now
Let go and just be free
I will love you unconditionally
_____________________________________________________________________________

           Przychodzi taki moment, kiedy zaczynasz zadawać sobie pytania. Pytania, które sprowadzają Twój świat na samo dno. Pytania, które tylko pogarszają Twój psychiczny stan. Pytania, które często nie chcą mieć odpowiedzi, które pragną jedynie krążyć po twojej głowie, nie dając spokoju. Pytania, które chcą Ci coś uświadomić. Coś bardzo ważnego.

            I ja Draco Malfoy, po raz milionowy zadaję sobie jedno pytanie…

                                                                       * * *

             Patrzyłem, patrzyłem jak Hermiona Granger z dnia na dzień niknie w oczach.  I teraz myślę, że mogłem zrobić wiele więcej. Ale zacznę od początku…

            Większość naszego rocznika zawitała ponownie do Hogwartu, by skończyć szkołę i zdać Owutemy. Tak i ja, Blaise, Potter, wielu innych i Granger. Kiedy zobaczyłem ją w pociągu pierwszego września zauważyłem, że coś jest nie tak.

            - Uuu, widzę, że Wielkie Trio nadal w komplecie- powiedziałem nieco kpiąco, jak pamiętam. Potter odpowiedział coś, a ona… ona nawet na mnie nie spojrzała. Przeszła obok jakbym był powietrzem, a może nawet nie wartym uwagi owadem.

            Dawna Granger zjechałaby po mnie tak, że zapewne nie wiedziałbym, co mam jej odpowiedzieć. I to była pierwsza zmiana, którą dostrzegłem, na samym początku.

            A później było tylko gorzej. Nie jadła nic. Znikała w moich oczach i tylko Potter, i mała Weasley próbowali coś w nią wmusić. Ron, jej ukochany chłopak, nawet nie zwracał na nią większej uwagi i chyba tylko wtedy, gdy chciał, by odrobiła mu eseje na różne lekcje. Póki co, byłem pierdolonym tchórzem. Nie miałem odwagi na postawienie najważniejszego w moim życiu kroku.

                                                                       * * *

            - Granger, poczekaj- rzuciłem zaraz po wyjściu z eliksirów. Jak zwykle próbowała jak najszybciej zaszyć się w swoim dormitorium.

- Czego chcesz?- spytała dopiero po tym, kiedy wyrywała rękę z mojego silnego uścisku. Nie chciałem jej puszczać. – Jeżeli masz zamiar mnie obrażać, to załatw to szybko, nie mam zbyt wiele czasu- powiedziała znudzonym głosem, a jej oczy były bez wyrazu.

- Chcę Cię przeprosić – rzekłem spokojnie, choć tak naprawdę pamiętam, że obawiałem się jej reakcji. Wyciągnąłem swoją dłoń w jej stronę i uśmiechnąłem się lekko.

- W porządku- widziałem, jak na chwilę jej oczy zapłonęły, a potem znowu zgasły. Wymieniliśmy uścisk, a po moim ciele przeszły dreszcze.

            Szybko odwróciła się i prawie biegiem pognała w stronę Wielkiej Sali. A ja stałem tam, z wyrazem triumfu na twarzy, wiedząc, że to dopiero pierwszy krok, ale za to jeden z najważniejszych.

                                                                       * * *

            I istniałem, kiedy Blaise Zabini, mój najlepszy przyjaciel, osunął się w moje ramiona na jednej z lekcji, a później umarł, na jakąś nieuleczalną chorobę, o której nie powiedział nikomu. Ta jego pieprzona troska. Nie chciał widzieć łez na twarzy Ginny, kiedy podążała za jego trumną, niosąc czarne kalie, które hardo trzymała w swoich małych dłoniach. A ja szedłem obok niej. I chociaż mówi się, że chłopaki nie płaczą, tak ja złamałem ten głupi stereotyp i płakałem tak, że Granger prowadziła mnie za ramię. Czułem coś takiego, jakbym miał już nigdy nie odzyskać części swojego życia.

            Strata przyjaciela. Nie tylko ja wiem, co to znaczy. Bo zaledwie zdążyłem trochę pozbierać myśli po Blaisie, tak Hermiona odnalazła Ginny Weasley, która podała sobie Eliksir Żywej Śmierci. W liście wytłumaczyła, że nie wyobrażała sobie życia bez Diabła, który pewnej nocy przyszedł do niej i powiedział, iż nadal ją kocha i nigdy nie przestanie. Ruda odebrała sobie życie.

            Kolejny przytłaczający pogrzeb, ale tym razem, to ja prowadziłem, a prawie niosłem Granger, która pozostała jakby bez sił do dalszego życia. I ona również niosła czarne kwiaty, tylko, że nie róże, ale chryzantemy, które oznaczają wieczność.

            A ja i brązowowłosa Gryfonka zostaliśmy sami. Porzuceni przez zakochanych przyjaciół. Oboje bardzo samotni i nieszczęśliwi. Oboje spadliśmy na dno,  z którego sami nigdy nie wyszlibyśmy na normalny ląd. Hermiona zerwała z Ronem, z tego, co mi powiedziała, miała dość słuchania jego wyrzutów na temat Gin. Też miałbym dość.     

                                                                       * * *

            Było źle, a nawet gorzej. Nie jedliśmy, nauka poszła w ciemny kąt. Nie zależało nam na niczym. Gorycz sytuacji przysłaniała nasz wspólny, a zarazem osobny świat, w którym nie chcieliśmy mieć już miejsca.

            Rozmawialiśmy dosyć często, spotykaliśmy się w środku nocy na Wieży Astronomicznej, kiedy tylko jedno wysłało do drugiego list, że takowej rozmowy potrzebuje. I nie widziałem w tym nic dziwnego. Mimo, że moje serce nadal odczuwało ból, cieszyłem się, że mogę spędzać z nią te ulotne chwile.          

            - Ciężko mi bez nich- powiedziała mi, podczas jednej z naszych nocnych rozmów, pełnych zwierzeń i wspomnień. – Wiesz, to tak jakby ktoś zabrał mi część mojego serca i już nigdy nie oddał…

            Przytuliłem ją, jak już wiele razy to robiłem. To było moim powołaniem. Bycie przy niej i wspieranie wtedy, gdy nasze życie spadało z hukiem na dno.

            - Myślę, że Oni są razem… tam gdzieś w niebie. Że nawet śmierć nie potrafiła ich rozłączyć- ujawniłem swoje myśli pewnego razu. Zazdrościłem Diabłu tego, że znalazł swoją drugą połówkę i na dodatek mógł z nią być bez żadnych przeciwwskazań.

            - Na pewno, chociaż oni są szczęśliwi…- stwierdziła ze smutkiem i cieniem uśmiechu na malinowych ustach jednocześnie.

            - Oni chcą, żebyśmy czuli się szczęśliwi- mruknąłem jakby do siebie, a ona gwałtownie uniosła głowę.

- Tak myślisz?- zapytała, a nadzieja pojawiła się w jej oczach. To, co najczęściej w nich widywał.

- Przecież Blaise i Gin są razem, i chyba chcieliby abyśmy i my znaleźli radość, chociaż to będzie niesamowicie trudne…         

                                                                       * * *

            Pewnej dziwnej nocy, pukanie sowy obudziło mnie i zerwałem się ze swojego łóżka. Szybko odwiązałem liścik i naprędce przeczytałem znajome pismo. Już chwilę później szedłem ubrany w stronę dormitorium prefekta Gryffindoru.

            Zamazane, najpewniej przez łzy, litery wciąż majaczyły przed moimi oczami. Wiedziałem, że stało się coś strasznego. Szybko wparowałem do mieszkania Hermiony, by zobaczyć ją, siedzącą na podłodze, w samej kusej koszulce, z twarzą mokrą od jej łez.

            Bez słowa podszedłem do niej, podniosłem i posadziłem na kanapie. Wtuliła się we mnie, a ja zauważyłem, że drżała. Okryłem ją leżącym obok kocem i czekałem. Po długim czasie rozpoczęła:

- Przyśnił mi się sen, łąka, słońce, beztroska. A potem usłyszałam, jak woła mnie, Ginny. Przebudziłam się. A Oni tam stali. Razem, trzymali się za rękę i uśmiechali. I, i powiedzieli mi, że mają prośbę. Chcą, żebyśmy się nimi nie przejmowali… żebyśmy zaczęli być szczęśliwi… - opowiadała, zapatrzona w wygasający w kominku ogień. A ja byłem zbyt zaskoczony i choć wierzyłem jej słowom, to i tak nieprawdopodobność tego, co mówiła, zamykała moje oczy.

            Usnęła w moich ramionach, a ja skutecznie jak jakiś rycerz, odpędzałem kolejne koszmary, które nieproszone chciały wedrzeć się do jej snu.

Od tego czasu, było coraz lepiej.

                                                           * * *

Powoli, krokiem po kroku powracaliśmy do normalnego życia. Każdy kolejny dzień, był dla nas małym zwycięstwem. Brnęliśmy do przodu i nie wiadomo kiedy, zaczęliśmy iść w tę samą stronę razem, jako bliscy przyjaciele. Próbowaliśmy, zgodnie z daną nam radą podążać niestrudzenie w poszukiwaniu drogi do szczęścia.

                                                           * * *

Czy jest jakaś miara nieszczęścia, które może spotkać jedną osobę? Chyba nie ma… Kilka miesięcy, po tragicznych wydarzeniach, zdarzyło się kolejne, które ugodziło tak kruche serce Hermiony, prosto w sam środek. McGonagall zawiadomiła ją o śmierci jej rodziców, którzy zginęli w wypadku samochodowym. Jej świat zapadł się i nawet nie potrafię sobie tego w połowie wyobrazić.

Płakała, wciąż płakała, a ja znów patrzyłem jak zanika bezpowrotnie. Chciałem coś zrobić. Ale zamknęła się w sobie. A pewnego razu, wykrzyczała mi prosto w twarz:

- Nie chcę Cię już widzieć, to wszystko przez Ciebie!- i odeszła, a ja patrzyłem jak moja „wielka miłość” gubi swoje notatki z historii magii po drodze. Pozbierałem je i złożyłem, tak jak to zrobiłem z moim pogruchotanym sercem.

Nie dowiedziałem się, dlaczego tak powiedziała. Dopiero wtedy, zrozumiałem, co to znaczy nie mieć nic. Bo kiedy odwróciła się ode mnie i nie chciała spojrzeć mi w oczy, poczułem się samotny jak nigdy wcześniej.

                                                           * * *

Kolejna nieprzespana noc, kolejne godziny na przemyślaniu swoich zachowań, wspominaniu i rozpaczaniu. Pamiętam, że byłem rozbity. Byłem w gorszym stanie niż jak wtedy, gdy należałem do śmierciożerców. Wszystko powracało i rozrywało mnie ze zdwojoną siłą. Ale najgorsza była bezsilność, którą odczuwałem, gdy patrzyłem na Hermionę, Gryfonkę, która zwątpiła w swoje życie.

Rozmyślałem zawsze długo. Ale była taka noc, kiedy jakieś złe przeczucie ciągnęło mnie w stronę Wieży Astronomicznej. Szybko ubrałem się i podążyłem na najwyższą wieżę szkoły. Nie miałem nic do stracenia, w końcu i tak nie mogłem spać. Wdrapałem się na najwyższy ze schodków. A widok, który zastałem sprawił, że moje serce dosłownie stanęło…

Granger stała na barierce i trzymała się jednej z kolumn.

            -Hermiona?- zapytałem cicho, a ta wzdrygnęła się pod wpływem mojego głosu.

-Co Ty tu robisz?- nie odwróciła się, a jej głos brzmiał strasznie słabo.

- Zejdź, Hermiono, ja proszę- nie powstrzymywałem drżenia moich słów, nie mogłem.

- A znasz powód, dla którego miałabym to zrobić?- spytała. A ja nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Teraz, gdy patrzę na to wszystko, z perspektywy czasu, wiem, że powinienem wykrzyczeć to wszystko, co chodziło po mojej głowie od wielu, wielu dni.

-Tak myślałam…- stwierdziła i dała krok w pustą przestrzeń. Moje serce przestało bić.

-Kocham Cię- krzyknąłem w biegu i wyskoczyłem za nią.

            Pamiętam tylko urywki z tego, co działo się później. Złapałem ją w pasie i przekręciłem tak, by była ponad mną. Szeptałem jej do ucha, że ją kocham i nigdy jej nie opuszczę, że zawsze będę z nią. A później poczułem uderzenie i ciemność zalała mój świat… Cały świat jakim była Ona.

            - Draco, Draco- szeptała gorączkowo ponad moim ciałem, pocałowała moje wargi… Tak bardzo żałuję, że nie zrobiła tego, kiedy jeszcze byłem w jej świecie.- Kocham Cię. Obudź się, proszę, Draco- mówiła swoją własną litanię i nie zwracała uwagi na nikogo, kto próbował odciągnąć ją ode mnie. Pamiętam to jak przez mgłę. Tak jakby nie było nic więcej, tylko ona i jej słowa. Jej głos… Ostatnim, czego dane było mi wysłuchać, był jej głos. Jej słodkie usta, wypowiadające gorzkie „Kocham Cię”.

           

                                                                       * * *

I ja Draco Malfoy, po raz wtóry zadaję sobie jedno pytanie…

Dlaczego za późno powiedziałem, że kocham Hermionę Granger?

________________________________________________________________________________

Katy Perry- Unconditionally

Słoń- Love Forever

Miniaturka jest bardzo smutna... ale jest napisana chyba dlatego, że musiałam wyrzucić z siebie złe emocje, bo gdybym jej nie napisała, to na pewno rozdział byłby strasznie smutny. 

Mówiąc o rozdziale, łapiemy wenę.

BRAK MOBILIZACJI, PROSZĘ O KOMENTARZE :)
Pozdrawiam, 

Lúthien ;** 

Przepraszam za błędy.