Miniaturka X: „Wybuchy i Omdlenia” cz. II

Z dedykacją dla Pyskatej - za wszystko.
Lúthien.

Cz. I

Birds fly high in the summer sky
And rest on the breeze
The same wind will take care of you and I
we build our house in the trees

_________________________________________________________________

            Kawiarenka w ustronnej i uroczej londyńskiej ulicy przyciągała wzrok przechodniów spragnionych dobrej kawy i miejsca, w którym można było wyciszyć szalejące myśli.         Wszędzie królowało drewno. Jedynie bladoniebieskie zasłony, obrusy i obicia krzeseł przełamywały odcień brązu, tworząc miłą, przyjemną dla oka atmosferę ciepła. Niebieski jest kolorem przyjaźni i pokoju, idealnie współgrając z brązem, który jest kolorem poczuciem bezpieczeństwa

Kilku ludzi wbiegało do niej, rzucając się w objęcia ukochanych, czy też przyjaciół. Jeszcze inni, dystansowo wchodzili, oceniając ją zimnym  spojrzeniem. Kolejni pojawiali się, od razu idąc do swoich ulubionych miejsc.

            Ginny i Blaise natomiast siedzieli naprzeciwko siebie przy jednym ze stolików, pilnując, by żadna z kończyn nie dotknęła drugiej osoby i mierząc się spragnionym wzrokiem. Tyle czasu minęło od ich ostatniego spotkania, na którym, nawiasem mówiąc, nie zamienili prawie żadnych słów, jedynie przyjemne czyny. Jednak wtedy, alkohol panował w ich głowach, a życie wisiało na skrawku, śmiejąc się szyderczo z obojga.

            Tamta noc nie wpłynęła na ich zawiłe relacje, które przerwała dobitna kłótnia, tamtego wieczoru na hogwardzkich błoniach. Czas przeciekał im przez palce, a oni jedynie patrzyli sobie w oczy, czytając z nich, tak jakby słyszeli własne myśli.

            Nie zmieniło się nic. Dawno uczucie zadrwiło sobie z nich, odradzając się w sercach w momencie pierwszego spojrzenia wtedy, przez szybę salonu sukien ślubnych. Uderzenie gorąca do tej pory towarzyszyło ich twarzom, które zaczerwieniły się wściekle. Nawet kelnerka, chcąca odebrać zamówienie, nie mogła się skontaktować z żadnym z nich i po prostu odpuściła sobie.

            Aromat kawy roznosił się po całym pomieszczeniu, zachęcając do wypicia choć małej filiżanki. Chociaż ich to wcale nie obchodziło, mimo, że uwielbiali ten napój. Ona, słodziła i dolewała mleczka, a on pił gorzką, czarną kawę. Różnica, tak widoczna, tak mało ważna.

Każdy wspólny moment przelatywał pomiędzy nimi, tworząc trwałą linię, przesyłającą dane.  

Każde pojedyncze słowo, wypowiedziane przez nich.

Każde spojrzenie, pełne uczuć niemożliwych do wypowiedzenia.

Każda rozmowa, pozostawiająca po sobie trwały ślad.

Każda kłótnia, dzieląca ich serca na dwie części.

Każde pogodzenie, sklejające rozerwany organ.

Każde uderzenie, przyjmowane i dawane z pełną pokorą.

Każde przeprosiny, będące również tymi nigdy niewypowiedzianymi.

Każdy pocałunek, wyryty w pamięci już na stałe.

Każdy minimalny dotyk, wywołujący dreszcze podniecenia i paraliżu jednocześnie.

Każda łza, spływająca po policzku w nadziei, że będzie tą ostatnią.

Każdy wybuch, będący skutkiem gorących charakterków.
Każda wspólna noc, która zawsze była czymś więcej, niżeli zasypianiem w objęciach kochanka.

            Los plecie różne scenariusze.

                                                                       * * *

            Twój światopogląd potrafi zmienić się w ciągu jednej jedynej sekundy. I właśnie to działo się teraz w, i tak mało poukładanej, rudej główce. Małe omdlenie było tylko reakcją organizmu na to, co działo się wokół. Cóż powiedzieć, szok może wywołać najróżniejsze skutki, niekiedy mało przyjemne.

            Tym razem jednak, teraźniejsza chwila, była bardzo napięta i pełna wyczekiwania. Ruda głęboko zastanawiała się, co będzie, gdy w końcu przerwie tę bezgłośną rozmowę, grę spojrzeń i głębię brązowych oczu, emanujących ciepłem, ale i smutkiem jednocześnie.

            Wiele zmieniło się od ich ostatniego spotkania. Ona wychodziła za mąż, o ile się nie myliła, za jego przyjaciela. Małżeństwo z Nottem było mało zachęcającą perspektywą, ba, to w ogóle było bez żadnych perspektyw. Nie dość, że nie było między nimi nic, prócz chłodnych i dystansowych słów, jakie wypowiadała w jego stronę przy każdej możliwej okazji, to jeszcze rodzice, którzy już powitali go w rodzinie. Cóż za ironia.

            Blaise, był jej miłością, taką, która nie pozwalała na myślenie o nikim innym. Tą jedyną i niepowtarzalną. Nie wiedziała, jak mogła dopuścić do siebie myśl, że kiedykolwiek pokocha Teodora. Wystarczyło jedno spojrzenie na jego twarz, by tłumione przez lata emocje wybuchły, zwalając ją z nóg.

            Kiedyś nie wierzyła w takie bzdury… teraz, wszystko się zmieniło. Nie było sensu zaprzeczać. Patrzenie na jego twarz było doświadczeniem, które nigdy by jej się nie znudziło. Miała wrażenie, że lata, które ich rozdzieliły, w ogóle nie istniały.

            Dlaczego to on, nie może zostać jej mężem? Co byłoby w tym złego, zakazanego?

Był taki sam… a jednocześnie tak inny. Coś go trapiło. Coś nie dawało mu spokoju. Wyczuwała to napięcie. Gdzieś, w głębi jego spojrzenia widniało wiele mocno skrywanych uczuć, jakie potrafiła odczytać tylko osoba, która znała go bardzo dobrze.

                                                           * * *

- Muszę iść – powiedziała dziewczyna, wstając ze swojego miejsca. Minęło kilka godzin, od chwili, gdy usiedli bez słowa i patrzyli, czytając wszystko w swoich oczach.

 -  W porządku – Blaise był zawiedziony. Nie chciał, by dziewczyna odchodziła. Ale wiedział, że musiał odpuścić. Widział ją w sukni ślubnej. To tylko potwierdziło jego najgorsze z możliwych obaw, a porażka życiowa już odbijała się w jego oczach.

 - Do zobaczenia – odeszła, a dzwonek u drzwi zadźwięczał, gdy wychodziła.

Ona i suknia ślubna. Mógłby zrozumieć to tylko wtedy, kiedy to on sponsorował by ten ubiór na najszczęśliwszy dzień jego życia. W innym wypadku, wszystko traciło swój dotychczasowy, niepowtarzalny sens.

To, co czuł, gdy biel przykrywała jej ciało, było niepowtarzalne i chyba jedyne takie uczucie w jego dotychczasowym życiu. Co z tego, że on ją kocha… to już nie ma znaczenia. Ona wychodzi za mąż, co oznacza, że oddała swe serce innemu. Innemu – słowo,  które zapewne będzie prześladować go do końca życia.

                                                           * * *

Męska rozmowa – brzmi groźnie. W rzeczywistości jednak, taką wymianę słów określają tylko użalania i chwalenie się jednocześnie żonami, dziećmi i sukcesami w pracy. Ale jednak, cóż łączyło się z takowym wydarzeniem, kiedy nie wszyscy mężczyźni, którzy mają wziąć w niej udział, są żonaci?

 - Ognista przede wszystkim – mruknął Draco, wchodząc do salonu, gdzie na kanapie siedzieli Teodor i Blaise, rozmawiający o ostatnim meczu Harpi z Hollyhead.

- Co tam mruczysz? – zapytał Blaise, łapiąc swój dawny, cięty żart, z którego znany był w Hogwarcie.

 - Kobiety przede wszystkim – powiedział głośno, zauważywszy małżonkę, która właśnie wychodziła z domu. Posłała mu promienny uśmiech.

- Nie poznaję Cię – stwierdził Teo, nieufnie patrząc na przyjaciela. – Chociaż, w sumie, niedługo będę taki sam – dodał.

- No właśnie, będąc w temacie- rozpoczął dyplomatycznym tonem Zabini. – Kiedy poznam twą nadobną damę?

- Znasz ją bardzo dobrze – stwierdził po krótkim namyśle, unikając wzroku czarnoskórego.

Blaise uniósł brwi wysoko do góry. O kim on do cholery mówił…

- Więc?- dopytywał Diabeł. Miał dziwne przeczucie, że ta wiadomość będzie zła. Bardzo zła…

- To Ginny Weasley – powiedział na jednym wydechu, zdobywając się na spojrzenie w stronę Zabiniego.

            - O kurwa – wstał i wyszedł, zostawiając Draco ze zmartwioną miną i Teo, który uśmiechał się pobłażająco.

            Kurwa, Kurwa, kurwa… myśli Blaise były mało składne. To, co właśnie usłyszał zbiło go z nóg. Ma być obecny na ślubie swojego przyjaciela, który żeni się z miłością jego życia? Nawet w jego myślach brzmiało to nadzwyczaj absurdalnie… A jednak. To się właśnie działo.

            Był wkurzony – mało powiedziane. Zawiedziony, zmartwiony, zgubiony jednocześnie. Tego nigdy by się nie spodziewał. Czy Ginny naprawdę pokochała Notta? Przecież… przecież, to jemu mówiła, że nigdy go nie opuści, że zawsze będzie przy nim. Co zrobił źle? W czym jego przyjaciel był lepszy? Czy kiedykolwiek wybaczy sobie tę stratę?

                                                           * * *

 - Ginny, sprzeciw się rodzicom teraz – powiedziała zmartwiona Hermiona, patrząc na rudą przyjaciółkę, która łapczywie przełykała pierwszy łyk Ognistej.

- Miona, ja mu zwieję sprzed ołtarza – czknęła, a zamglone oczy próbowały skupić się na brązowowłosej.

Zabawność sytuacji zapewne rozśmieszyłaby Hermionę. Bo która panna młoda pragnie uciec od małżeństwa, jeszcze się do tego przyznając. Ale, jeśli chodziło o Ginny, komplikacje po prostu musiały się pojawić, chciane, czy też nie.

 -  Dobra, skarbie, do łóżeczka – mruknęła delikatnie, podnosząc małe ciałko rudowłosej. Ta bez sprzeciwu poszła do pokoju w domu państwa Malfoy’ów.

Zmęczona brunetka zeszła do kuchni. Na stołku siedział Draco i popijał herbatę. Spojrzał na żonę, a uśmiech rozjaśnił zmartwioną twarz.

- Co tam? – zapytał przyjaźnie i zaczął parzyć drugą herbatę.

- Blaise był wściekły?

- Szkoda mówić – odpowiedział blondyn i zaczął relacjonować przebieg rozmowy.

                                                           * * *

            Huczne wesele w rodzinie Weasley’ów niebywale poruszyło społeczność czarodziejską. Rozmach z jakim przygotowano każdy detal raził w oczy, ale także zachwycał znawców, zajmujących się tego typu imprezami.

            Namiot rozstawiony obok Nory był kremowy. Blady Róź królował na serwetkach i w wazonach, gdzie róże zachęcały swoim słodkim zapachem. Zieleń trawy wyglądała wręcz czarodziejsko, a sam dom został odmalowany specjalnie na tę uroczystość.

            Powoli zaczęli zjeżdżać się poszczególni goście, ubrani w odświętne szaty, przeważnie pokazujące aktualny stan ich portfela. Molly i reszta rodziny skakała wesoło, dokonując ostatnich poprawek, witając przybyłych. Wszyscy byli zaabsorbowani i komentowali rzewnie otoczenie, począwszy od zasłon w oknach, kończąc na źle dobranych kolczykach w uszach pewnej damy.

            Napięcie sięgało szczytu, kiedy pod bramę, okazałą limuzyną, podjechał pan młody wraz z niebywale przystojnym, i mało komu znanym, świadkiem. Garnitury lśniły w nisko zawieszonym słońcu, muchy sterczały poważnie, a firmowe uśmiechy widniały na ich twarzach.

            Zgodnie z powszechną tradycją, pan młody wraz z rodzicami wszedł do domu, gdzie tam miała czekać na niego szczęśliwa wybranka.

            Jakiż to jednak spotkał go zawód, kiedy wchodząc do pokoju, zastał puste pomieszczenia, zasnute zapachem znanych perfum, z liścikiem przytwierdzonym do lustra, na którym jasne lampki, oświetlały przerażoną twarz.

            Domownicy zaczęli przeszukiwać Norę. Ale on już wiedział, co się stało. Spojrzał na krótką wiadomość, która podeptała jego serce.

            Drogi Teo

            Nie mogę tego zrobić. Nie kocham Cię, nigdy tego nie robiłam.

            Zasługujesz na kogoś, kto w pełni odda Twe uczucie.

            To nie jestem ja… nigdy nią nie byłam.

            Ginny.

                                                                       * * *

            - Nigdy nie pomyślałabym, że tak skończy się moja przygoda z małżeństwem – rozmyślała Ginny, kiedy opierali się o murek, wcinając lody. Biała suknia falowała na letnim wietrze.

             - No widzisz, szybko załatwiłem sprawę. W Departamencie Spraw Czarodziei ten świstek dają całkiem szybko – rzekł Blaise, uśmiechając się promiennie w jej stronę.

            - Ale jedno Ci mogę zarzucić…- rozpoczęła poważnym tonem. – Zepsułeś mi moje plany, co do spektakularnego zwiania sprzed ołtarza - roześmiała się. – Ale za to Cię kocham… - dodała.

            - Ja Ciebie też Wiewiórko…- spojrzał w jej oczy.

            - Powiedz to, powiedz – poprosiła.

            - Kocham Cię, Ginny Zabini – krzyknął, a przechodnie spojrzeli na niego jak na wariata.

Zbliżył się i pocałował ją tak, jakby to był koniec świata, jak będzie całował ją jeszcze wiele razy.

            Może zgarnął pannę młodą kumplowi tuż przed jej ślubem…

Może ukartował to wszystko…

Może nie potrafił wyobrazić sobie dalszego życia bez niej…

Może chciał zmienić świat specjalnie dla niej…

Może był wariatem…  

Ale czego nie robi się dla miłości?

                                                                       * * *

            Bajki powinny kończyć się szczęśliwie.

Trzeba dążyć do tego, by wszystkie z nich, miały w sobie jakąś namiastkę radości.

            Każdy z nas tworzy swoją własną opowieść.

Ma wpływ na to, co będzie się w niej działo i jakie podejmie decyzje, by stało się coś lepszego.

Może tworzyć i rujnować jednocześnie.

Być jak autor, zabić i narodzić.

Być jak matka natura, łagodzić i wzburzać.

Być jak lekarz, dawać nadzieję i ją odbierać.

Być jak rodzic, karcić i nagradzać.

Być jak psycholog, zadawać pytania i odpowiadać.

Być jak wojownik, iść do przodu i nie patrzeć tył.

Być jak zakochany, ślepo wierzyć…

____________________________________________________________________

U2 - Ordinary Love

Miało być żartobliwie... wyszło jak zawsze... XD

Chyba przez mój konflikt wewnętrzny (kto normalny zakłada srebrny i złoty pierścionek jednocześnie?... dobrze, ze chociaż nie na jednym palcu xD)

Miłego czytania !

Pozdroo, 

L. ;* <3

ASK